نمایندگی گروه های اقلیت در طی چند سال گذشته بیشتر در اولویت قرار گرفته است.

اکنون تعداد بی شماری از نمایش های تلویزیونی وجود دارد که نماینده مردم از نژادها ، زمینه ها و جنسیت های مختلف است و این چیزی است که باید آن را جشن بگیریم.

هنگامی که من بزرگ می شدم ، پویایی خانوادگی من مانند اکثر بچه هایی نبود که من می شناختم ، اما برخی از برنامه های تلویزیونی مانند دوستان وجود داشت که خانواده هایی مانند من را نشان می داد.

حتی فکر نمی کنم فهمیدم چقدر نمایش هایی مثل Friends یا فیلم هایی مانند The Birdcage در من طنین انداز شد تا اینکه در بزرگسالی دوباره آنها را تماشا کردم.

در دهه 1990 بسیاری از نمایش ها و فیلم های تلویزیونی در مورد خانواده های مطلقه وجود داشت ، اما تعداد بسیار کمی از آنها که یک یا چند پدر و مادر همجنسگرا بودند ، وجود داشت.

خط داستانی کارول ، سوزان و راس دوستان ، گرچه دقیقاً مانند رابطه پدر و مادرم نبود ، اما تقریباً نزدیک به چیزی بود که به عنوان نماینده در مورد تربیت من مطرح بود.

پدر و مادرم هنگام تولد 18 ساله بودند و هنگامی که کودک بودم از هم جدا شدند. پدرم شریک دیگری داشت که خواهر و برادرم را با او داشت ، در حالی که مادرم با اولین دوست دختر خود که در بیشتر دوران کودکی من با او رابطه داشت ، رابطه برقرار کرد.

دیدن کودک دیگری در تلویزیون که به همان روشی که من تربیت شده ام تربیت شد و احساس دیگران را به من القا کرد. این به من فهماند که خانواده های دیگری مثل من وجود دارند.

دوستان طی سالهای گذشته انتقاداتی را دریافت کرده اند – به ویژه پس از ورود به Netflix – با اینکه بسیاری از داستان های منسوخ شده ، همجنسگرایی ، ترنس هراسی و موارد دیگر را صدا می زدند – اما از بسیاری جهات دیگر ، این نمایش از زمان خود جلوتر بود.

آنها علاوه بر اینکه کودکانی مانند بن را که دارای مادر همجنسگرا بودند ، به مسائلی مانند فرزندخواندگی و رحم اجاره ای ، خطوط داستانی که من هرگز در تلویزیون ندیده بودم یا حداقل با جزئیات زیاد پرداختند.

خانواده های جایگزین قسمت عظیمی از نمایش بودند. شخصیت های اصلی و همچنین بچه هایی که در این نمایش متولد شده اند از پویایی خانوادگی متفاوتی نیز برخوردار بوده اند.

پدر چندلر همجنسگرا بود و یک درگ کوئین بود و فیبی به فرزند خواندگی پذیرفته شد و قسمت زیادی از زندگی خود را پس از درگذشت مادرش با مادربزرگ زندگی کرد.

در حالی که بسیاری از این جزئیات به روشهای سبک یا طنزآمیز آورده شده است ، اما نمایانگر بسیاری از کودکانی است که در خانواده های ترکیبی یا غیر سنتی بزرگ می شوند.

من نمی دانم آیا نمایندگی از خانواده هایی مانند خانواده من برای اولین بار در زمان پخش Friends هدف بوده است یا خیر ، آنها فقط خطوط داستانی بوده اند که نویسندگان فکر می کنند جالب خواهد بود ، اما با این وجود آنها به من کمک می کنند تا وقتی بزرگ می شوم در آن شرکت داشته باشم.

با گفتن این جمله ، من با تمام خطوط داستانی آنها موافق نیستم – من نمی دانم نویسندگان وقتی ریچل و جوی را کنار هم قرار می دادند به چه فکر می کردند. بدون آن یکی احتمالاً می توانستیم کار کنیم.